Gnomes

Ook mini-me mag niet ontbreken!

Wonen!

Happy zit ik achter mijn macje in onze nieuwe woonkamer. De verhuizing en het grote kluswerk is voorbij! Internet werd vanochtend aangesloten en sinds gisteravond hoeven we niet meer te drinken uit plastic bekers; na donderdag kunnen we zelfs overstappen van afhaalvoer naar zelfgekookte maaltijden!

Bijgaand een paar foto's voor een kleine impressie. Zoals je ziet is nog niet alles uitgepakt en ontbreken er hier en daar nog wat meubels, die komen er aan.. Yay!!

Roessinghsbleekweg

Perfectionisme

Zoals veel mensen een nieuw jaar goed willen beginnen met allerlei goede voornemens, begin ik aan actiepunten met dat gevoel; maar dan nog een tikkeltje perfectionistischer. Tijdens het klussen had vooral mijn vriend daar last van: de originele compromis die ik met hem had gemaakt om maar gewoon over het behang te verven was van tafel gegooid: ik wilde witte muren zonder behangrandjes die los zijn geraakt. De plinten van de vloer werden hoekjes vanaf geschuurd als ze een kier vormden van meer dan een halve millimeter en o wee als bij het verven van de kozijnen het lak druppels vormden.

Aan het begin van een nieuw studiejaar pak ik mijn tas in en heb ik systematisch lijnen in mijn collegeblok getrokken. Rechts van de lijn komen aantekeningen, links daarvan keywords zodat ik bij het studeren makkelijk dingen terug kan vinden. Netjes lees ik het hoofdstuk dat we gaan behandelen tijdens college en na afloop lees ik mijn aantekeningen nog eens door.

Toen ik begon met bloggen had ik het idee dat elke maand wel een soort thema kon hebben: zo beginnen alle blogtitels uit september met "Mijn ..." en in oktober eindigden ze met " ... in mij". Afwijken daarvan mocht niet.

Helaas eindigen de meeste van mijn pogingen tot perfectionisme zoals de meeste goede voornemens voor een nieuw jaar: het behang is nu wel van de muren, maar er zijn hier en daar wat lelijke plekken onstaan omdat de muur niet goed was gestuukt. De plinten gaan niet naadloos op elkaar over vanwege de onnauwkeurigheid van de plintschaar (ook het schuren werkte niet perfect). Drie weken na m'n eerste hoorcollege ben ik ze alweer aan het skippen en mijn blogtitels heb ik ook slechts twee maanden volgehouden.

Met enige zelfkennis moet ik nu dan wellicht toch de titel perfectionist opgeven. Na al die jaren erin geloofd te hebben zo'n persoon te zijn ben ik de laatste tijd erachter gekomen dat je ook erg happy kunt zijn zonder dat alles perfect moet. Wie ziet er straks bijvoorbeeld nog de plintnaden wanneer ik ze netjes verstop achter een mooie kast, of de plekken op de muur als er een poster voor hangt?

Kerstkaarten

Koop eens je kerstkaartjes online bij een van de goede doelen (bijvoorbeeld de unicef-shop). Leuke kaartjes, en je helpt er ook nog eens mee!

Kort maar krachtig..

Ik ben het zat! Klussen, verhuizen, inpakken, en straks nog uitpakken. Ik wil er gewoon wonen, een kerstboompje erin douwen en hangen op onze nieuwe bank die we straks gaan halen!

M'n vriendje is nu bezig met zijn kamer aan het slopen en verhuizen (hij heeft hulp hoor) terwijl ik nu dan mijn spulletjes aan het inpakken ben. Maar ik wil niet meer!

O, hoe vaak heb ik al gedacht: "als ik gewoon in m'n vingers kon knippen en dat het gedaan was" !!!

Dus stiekem had ik even een klus ontwijkend gedrag momentje en was ik blogs gaan lezen :D

A-Team, Star Trek en Warcraft?

Lijkt bijna een videoblog te worden hier, gezien de laatste paar posts. Ben lekker bezig met klussen in ons nieuw appartementje en daarnaast niet aan toe gekomen om dingen te schrijven. Wel tijd om snel onderstaande twee filmpjes te laten zien.

Writer's Block

Hoewel ik de laatste tijd niet veel inhoudelijks heb geblogd heb ik het hier niet over mezelf. Wiens writer's block heb ik het dan over?

Die van de Amerikaanse scenario en script schrijvers. De mensen die ervoor zorgen dat Hollywood verhalen kan verfilmen. Er wordt niet vaak over scriptschrijvers gesproken als mensen praten over films en series. Wie kan bijvoorbeeld een scriptschrijver noemen die voor Friends heeft geschreven? Weinig eer voor je werk als je 't mij vraagt. Nu zijn ze dan toch eindelijk eens groots in het nieuws: ze dreigen met een staking.

Het contract dat de Writers Guild of America heeft met de Hollywoodproducenten is verlopen en de onderhandelingen, over met name het uitbrengen van producten via internet, verlopen niet zoals de WGA het had voorzien.

Voor meer informatie is er natuurlijk een krant; voor een leuk filmpje met enkele van deze scriptschrijvers hebben we youtube:

Muziek in vingers

Schattig, ritmisch, grappig.

Ik kan er geen genoeg van krijgen!

De student in mij

Een beeld van de hedendaagse student.
Het filmpje is nog niet helemaal af geloof ik, maar zeker de moeite waard om even te bekijken!

Het kind in mij

Nog één nachtje slapen..

.. en dan hebben we een appartementje samen!

Tenzij hij tegenvalt..

De gulle gever in mij

Belonen is goed. Het is beter dan straffen.

Daarom beloon ik mezelf altijd als ik goed bezig ben geweest, en straf ik mezelf nooit als ik slecht bezig ben geweest.

Helaas ben ik iets te gul met het uitdelen van beloningen. Na een ochtendje studieboeken lezen - merk op dat je in een ochtend niet een heel studieboek erdoor krijgt dus ik bedoel eigenlijk een hoofdstukje of twee - vind ik het wel genoeg geweest en gun ik mijzelf een middag vrij. En 's avonds? Ja, die is altijd vrij. Omdat ik vroeg ben opgestaan om aan de slag te gaan met m'n studiewerk.

Deze, voor mij "gunstige", logica zet zich voort: wat nou, als ik het afgelopen weekend erg actief ben geweest? Niet per se met studeren, maar met semi-verplichte dingen zoals het bezoeken van m'n ouders. Dat moest allemaal gehaast omdat ik vóór vandaag een opdracht moest inleveren. Dus zondag vroeg terug en aan de slag!

Je kunt wel raden wat ik mezelf dan als beloning geef..

De meeloper in mij

Wat is nou makkelijker dan meelopen? Gewoon de massa volgen, of de persoon die schijnbaar de groep leidt. Geen onzekerheden, geen twijfels, geen eigen mening, niks. Gewoon makkelijk.

Afgelopen weekend had ik zo'n moment. Ik verkeerde me op onbekend terrein en was een heel eind van huis. Rustig was ik bezig met mijn ding, maar uiterlijke schijn is zoals je het noemt: ik was onzeker en meer dan bereid de aanwijzingen op te volgen die mij werden gegeven.

Maar helaas, het ging mis. De persoon, en uiteindelijk zelfs de groep waar ik me maar achter aan had gesloten wisten het niet meer. We vielen uit elkaar en ik bleef achter met TomTom. Op de terugweg vanuit Zeeland naar mijn kamertje op de campus kon ik zijn route niet volgen vanwege een afgesloten snelweg. Omdat ik domweg alleen zijn aanwijzingen had gevolgd waren alle gele omleidingsbordjes langs me heen gegaan: ze waren niet te missen, alleen had ik niet onthouden welke letter ik moest volgen.

Een bijzonder goed idee kroop in mn hoofd: laat ik maar richting Rotterdam gaan. TomTom bleef rustig ondanks dat ik zijn route niet volgde. Hij was slim genoeg om op de snelweg niet te roepen "draai om".

Wat wel tegenviel was dat hij mij de volgende afslag liet nemen. Een aanwijzing die ik zonder nadenken opvolgde. Maar al gauw bleek dat hij mij terug wilde sturen en per se zijn ingeplande route wilde volgen. Wat is hij koppig dacht ik. Stom ding! Door de verwarring was ik op een parkeerterrein beland van een lokaal voetbalclubje en moest ik draaien.

Ik besloot om maar weer richting Rotterdam te rijden, enkele kilometers verder besloot TomTom zich aan mij aan te passen en een nieuwe route te bedenken. Helaas bleek Rotterdam niet zo heel efficient te zijn en duurde de reis een stuk langer dan gepland. Nee, TomTom is te koppig om mijn beste vriend in de auto te worden, en ik heb mijn lesje over gedachteloos meelopen wel weer eens geleerd!

De insomniax in mij

Als ik niet in slaap kan vallen dan lig ik meestal een hele tijd te denken. Ineens springen dan allerlei wat op dat moment goede ideeën blijken te zijn in m'n hoofd; bijvoorbeeld wat ik op m'n blog kan schrijven, iets om te gaan doen, een gaaf kado dat ik aan m'n zusje kan geven die binnenkort jarig is, een leuk psychologisch onderzoekje.

Waarschijnlijk zorgt al dat denken er voor dat ik nog langer wakker blijf, maar op dat moment maakt het dan even niet uit: ik heb goede en leuke ideeën!

Helaas is het dan weer altijd zo dat ik ze allemaal vergeten ben de volgende ochtend. Er hangt nog iets vaags in m'n hoofd over die gedachten van de avond ervoor, je zou ze kunnen zien als lullige hints naar de grootse ideeën die ik had, maar die ideeën compleet terughalen lukt me zelden.

Vroeger hield ik weleens een klein notitieboekje naast m'n bed (met pen ernaast uiteraard, want om uit bed te stappen voor zoiets is een no-no) zodat ik de beste ideeën erin kon proppen. Maar sinds ik nu bijna elke avond aan de muurzijde van het bed slaap en aan mijn andere zijde mijn partner ligt, is het onmogelijk om nog zoiets te hebben zonder uit m'n bed te moeten kruipen.

De insomniax in mij is een luie aap.

De beest in mij

Vanochtend was het dan zover: de wekker ging af om kwart voor zeven. Ik sprong het bed uit. Om de wekker uit te zetten. Sprong terug het bed in en dacht bij mezelf: waarom doe ik mezelf dit aan?

Toch hield ik vol en ging ik douchen. Om half acht zou ik bij een vriendin voor de deur staan en zou ons vroege avontuur beginnen: kado's jatten tijdens de Dol Dwaze Dagen van de Bijenkorf!

Als je tussen acht en tien uur 's ochtends je bonnetje laat zien krijg je een tasje met een kadootje erin. Die kado's verschillen van kleine prutsels tot massagekussens voor in je auto tot een mega luxueze douche. Met andere woorden: ik wil die douche!

Terwijl we de trap opliepen vanuit de parkeergarage kwamen we al een mevrouw tegen met een boel gele tassen in haar handen, en het was nog maar net over acht! Eenmaal boven zagen we bij elke kassa mega lange rijen en tussen de marktbakken vol aanbiedingen krioelden allerlei typen mensen. Wat ons opviel was dat er een hoop kak tussenliep (voor het gemak ben ik even bevooroordeeld).

Ik stond even op een rustig plaatsje dit alles te aanschouwen terwijl mijn partner-in-shopping zich een weg baande door de massa vrouwen. Haar doel: de afgeprijsde mascara. Maar toen.. *bam* iets plats en groots knalde tegen m'n zij en toen ik me draaide zag ik een groot zwart rond (maar inderdaad plat) bord-achtig iets met een klein mevrouwtje eronder: "oh, sorry! ik kreeg net dit ding en het is nogal onhandig". Ik dacht meteen kassa! yes! kado's!

Nadat we een mascara en een riem hadden gevonden gingen we richting de mannen-spullen. Onderbroeken van Calvin Klein van 23 voor 14 euro had ik gezien in die boekjes, helaas waren ze niet aanwezig in deze Bijenkorf. Er stonden wel een boel in de schappen, maar die waren niet in de aanbieding. Ik voelde me voorgelogen. Als troost liep ik richting de banketafdeling. Onderweg pikte ik een shirtje op die afgeprijsd was, en eenmaal daar kocht ik mezelf een vette doos bonbons en twee brownies.

Toen kwam het moment-niet-zo-supreme: de kadotassen!

Eén tasje per klant was de regel. Wij pikten er drie (boefjes dat we zijn)! Buit: stadsgids voor Rome, een sjaal en een tot nog toe ongeïdentificeerd maar naar alle waarschijnlijkheid vrouwen-ding (zag er uit als een touw met frutsels). Oh, en 3x een NS 1e klas-upgrade kaartje: met dit kaartje kun je je 2e klas vervoersbewijs eenmalig upgraden naar een 1e klas bewijs.

Ik troostte mezelf met het feit dat we een flinke hoop bekenden waren tegengekomen (en dus niet de enige sukkels waren die er rondliepen om acht uur 's ochtends) en vlug vulden we onze buikjes met de altijd lekkere brownies voor we weer richting auto liepen.

De beest in mij was een eenmalig vroege vogel, een ekster die iets glimmends op 't oog had maar er later achterkwam dat het slechts een bierdopje scheen te zijn..

PS> Ik weet overigens niet of eksters al actief zijn zo vroeg in de ochtend.

Mijn fris en fruitig filmpje

Dimensie's Campagneweek begint overmorgen en dit is het bijbehorende promofilmpje waar ik de afgelopen week in wat vrije tijd in elkaar heb geknutseld.

Mijn goede voornemens

Vaak hebben mensen aan het begin van een nieuw jaar goede voornemens. Ik niet. Ik heb ze aan het begin van een semester. Zo is het mij inmiddels gelukt om tot nu toe geen enkel college, werkcollege of practicum te missen en ben ik bij met het lezen van bijbehorende stof.

Helaas. Vandaag is de dag gekomen dat ik een college skip zonder echte geldige reden.

Wat is dan wel de reden?

De douche (inclusief wastafel waar mijn tandenborstel op ligt) is bezet en over vijf minuten begint m'n college.

Mijn fysieke lusten

Het gras is altijd groener aan de andere kant. Dat geldt bijvoorbeeld als je al een partner hebt: opeens zie je allemaal leuke jongens (of meisjes, maar in mijn geval jongens) rondlopen waar je alleen naar mag kijken. (wellicht is het iets overdreven dat je ineens allemaal lekkere jongens zie, eigenlijk valt dat nog best tegen, maar om even bij het verhaal te blijven..)

Je hebt tijdens al dat kijken vast weleens iemand gezien die knapper is dan jouw partner (je leest het goed, ik durf er voor uit te komen!) en ik wil niet bevooroordeeld overkomen, maar als je dat niet hebt dan ben je een liegbeest!

Wat nou.. als die knappe held dan jouw partner zou zijn? Wacht, nog een ding erbij: jouw huidige partner kruipt in zijn vel! Dus stel je voor: uiterlijk = wellicht een model of acteur, innerlijk = jouw partner. Als laatste noot: je partner houdt niet zijn eigen stem maar krijgt dus ook die van het omhulsel.

Zou je daar mee kunnen leven?

De eerste dag of week kan erg leuk zijn, maar denk eens verder. Zou je op den duur niet júist de stem en júist die lach van je partner missen? Of uiteindelijk toch zijn echte omhulsel? Of zijn dit gewoon mechanismen in je hoofd die je minder schuldig laten voelen over het feit dat je hier over na had gedacht?

Mijn kleine leuke dingen

Een tijd geleden heb ik in het bestuur gezeten van m'n studievereniging. Inmiddels een paar jaar later ben ik gestopt met activisme en eigenlijk pas sinds vorig semester echt begonnen met studeren en het volgen van vakken. Uitgaan doe ik haast nooit meer, en zelfs de activiteiten van de vereniging gaan helemaal langs me heen.

Wat ik nog wel doe is zo af en toe eens de website bekijken. Ze hebben een random foto generator op de hoofdpagina en daar kwam bij toeval deze foto uit mijn bestuursperiode te staan. Zo'n foto brengt dan ineens herinneringen terug die je bijna vergeten zou zijn. Ik bedoel natuurlijk niet écht vergeten, maar dat het op zo'n plaats in je geheugen is gepropt vergelijkbaar met een zolderopslaghok waar je vanalles in gooit maar nooit meer iets uit haalt.

Als ik nu terugdenk aan mijn bestuursperiode komen automatisch de vele actiepunten, lange vergaderingen op maandagavond en nog meer organisatorische herinneringen naar boven, met als klapper dat ik er (waarschijnlijk) veel van heb geleerd. De vele kleine, leuke dingetjes die we met z'n vijfen hebben gedaan komen pas een tijd later naar boven drijven.

Deze foto is een van die dingen. We waren met z'n allen naar Burger's Zoo in Arnhem en hadden een fantastische dag gehad met o.a. struisvogels, de onderwaterwereld, een secretarisvogel, aapjes, van die rare bus/trams in Arnhem en een slechte fastfood zaak vlakbij het station.

Een small thing in life zoals deze foto zorgt dan weer voor een stralende glimlach na een lange dag werken.

Mijn ratings

Vaak kom ik allerlei dingen tegen die ik meteen aan anderen wil doorvertellen. Daarstraks was ik wat aan het rondneuzen op forums toen de volgende zin mij opviel:

"Problem with society is that love is rated 18+ while violence is rated 13+"

Het was uiteraard iemand's signature.

Mijn kritische medestudent

"Stroomstoot kritische student" luidde een krantenkop uit gratis kwaliteitsdagblad "Dag".

Blijkbaar heeft een student een stroomstoot gekregen van veiligheidsmedewerkers toen hij té kritische vragen stelde na een lezing van John Kerry. Nu weten wij als niet-Amerikanen natuurlijk al lang dat het land niet zo vrij of ontwikkeld is als dat ze propaganderen, maar een student op een universiteit stroomstoten geven naar aanleiding van kritische vragen: dat verbaast me dan nog nét wel.

Helaas kon ik uit het artikel niet precies halen wat er nou gebeurd was, maar het volgende nieuwsuitzending maakt alles wel een stuk duidelijker.

Mijn ontdekking van Machinima

Als je, zoals ik, zoveel World of Warcraft heb gespeeld, heb je vast en zeker weleens wat opgenomen. Opgenomen als in: met een camcorder leuke momenten vastleggen; in WoW gebeurt dat uiteraard met software.

Inmiddels is er al een gigantische hoeveelheid aan WoW filmpjes gemaakt. Ze varieren van een opnames van het spelen van het spel zelf en dansfilmpjes tot bijna mini-films die een half uur duren. Ik kan me echt een hele middag vermaken door van die filmpjes te bekijken. De meeste staan op youtube dus dat is helemaal makkelijk.

Elke keer als ik zo'n film bekijk zie ik er bij staan: machinima. Nu kwam ik er pas laatst achter dat deze manier van films produceren een ware art-form is en er universiteiten zijn die zich hiermee bezig houden!

Bovenstaand filmpje is misschien niet een top-voorbeeld van deze art-form, maar wel een erg vermakelijk stuk uhh.. Music video? Enjoy!

Mijn fietsen-en-auto's-zijn-hetzelfde observatie

In eerdere jaren parkeerde iedereen zijn of haar fiets gewoon op het pleintje voor het collegezalencomplex. Dat mocht niet vanwege veiligheidsredenen, en toen er een keer echt iets gebeurde (een ambulance moest er bij komen) besloten de mensen die er over gingen actie te ondernemen: op een middag waren alle fietsen die illegaal geparkeerd stonden verdwenen. Ze waren verplaatst via een busje terwijl de studenten college hadden.

Nu begrijp ik het wel, veiligheid boven alles niet? Er hangen overigens bordjes die aangeven dat je je fiets daar niet mag plaatsen. Helaas had de actie niet veel nut. Een maand of twee later stond het weer bomvol met fietsen.

Aan het begin van dit semester viel me op dat ze nu een hek hadden neergezet. Alle fietsen staan nu netjes geparkeerd aan de goeie kant van het hek. Helaas viel me vanmiddag dan wel weer op dat op de plaats waar je vroeger niet je fiets mocht neerzetten nu vol staat met auto's.

Ja, laat me dat even herhalen: uit veiligheidredenen mochten er geen fietsen staan, maar nu staan er een stuk of zes kleine auto's bestelbussen naast elkaar geparkeerd.

Mijn eigen aflevering

Tegenwoordig zitten er in veel series een mooi moraal van het verhaal verstopt aan het eind. Of het nu comedy, soap of detectives zijn. Drama's zijn al helemaal over the top.

Ze sleuren je helemaal mee in het leven en de emoties van de hoofdrolspeler(s). Komt het goed of niet? Gaan ze hun relatie redden? Komt hij nog uit zijn dip en problemen? Heck, in Scrubs stappen ze soms zelfs even uit hun eigen scherm en komt er een mooie gedachte dat begint met "but real life isn't like a television show where all doctors look like models". Yea right, maar tegelijkertijd hebben de beste vrienden van meneer hoofdrolspeler een perfecte timing met betrekking tot het right time right place idee als hij in de shit zit.

Don't get me started over de perfecte zinnen die dan ineens uit die vrienden komen waar een heel team aan scriptschrijvers achter zit.

However, vorige week nadat ik mijn berichtje had gepost over m'n nieuwe missie gebeurde het ineens.. Ik had weer gesproken met een hoop oude vrienden waarmee het contact helemaal verwaterd was. Twee studiegenootjes uit Nijmegen kwamen zelfs langs voor wat eten (dat dat eigenlijk door een miscommunicatie kwam doet er even niet toe).

Het leek net of mijn berichtje op mijn blog werd beantwoord met een cheesy moraal uit zo'n serie: kijk goed om je heen en zie wat je eigenlijk al hebt. En dat terwijl ik nog niemand over mijn blog heb verteld!

In films en series is alles perfect. Dat is entertainment. Maar dit is toch wel écht echt!

Mijn favoriete quote

"The bottom line is: couples that are truly right for eachother wade through the same crap as everybody else, but the big difference is: they don't let it take them down. One of those two people will stand up and fight for that relationship every time. If it's right, and they're real lucky. One of them will say something."

Deze komt uit de serie Scrubs.

Mijn nieuwe missie

De meesten kennen het wel: je ontmoet iemand en begint een relatie. Naast het feit dat je helemaal verblind bent door liefde en al je tijd en energie in je crush gooit merk je opeens dat je de weinige tijd die je over hebt voor je vrienden ook nog eens moet delen: ga je vanavond wat doen met je eigen vriendengroep of met die van de ander?

Jammergenoeg gaat dat dan niet altijd even goed als dat je dacht. Door allerlei andere factoren die erbij komen tijdens het student zijn en slechte timing van het begin van een relatie houd je slechts een handjevol vrienden over terwijl je aan de andere kant diep in het netwerk van je partner verscholen zit.

Hoewel je goed met ze op kunt schieten zijn ze aan het einde van de dag nog altijd zíjn vrienden en jij bent aanhang. Terwijl je aan je relaties binnen deze groep werkt verlies je steeds meer je eigen groep uit het oog, en als je niet oplet zijn ze ineens allemaal verhuisd, geswitched van studie en verdwenen. Na een aantal weken contact onderhouden verdwijen ook deze verre kennissen dan uiteindelijk voorbij de horizon en is er niets meer overgebleven van die fijne, bekende omgeving waar je deel van uitmaakte.

Op een dag word je wakker en geef je het allemaal op: nieuwe vrienden maken is dan nog de enige heldere optie en vol moed begin je aan je nieuwe missie.

Mijn nieuwe MSN

Mijn vrienden weten dit al langer dan vandaag: I'm hooked. Urenlang kan ik achter m'n macje hangen; World of Warcraft, ik speel het wellicht meer dan goed voor me is. Het is zo makkelijk, even wegduiken en inloggen op dat wereldje, waar je een gevierde held bent en samen met duizenden andere spelers de wereld (weliswaar volgens de visie van jouw fractie) probeert te beteren.

Het spel zelf zit erg goed in elkaar, maar wat ik ook als een belangrijk factor zie is het sociale element uit het spel: waar ik vroeger urelang met muziek op achter MSN kon zitten, heb ik nu mijn iTunes draaien terwijl ik in het spel via een vriendenlijst met mijn in-game friends zit te chatten. Contact is snel gemaakt: je hebt allemaal dezelfde hobby en vaak moet je samen een probleem in het spel oplossen.

Net als vroeger met MSN gaat helaas ook de tijd hier erg snel voorbij, en voor je het weet is het eigenlijk al te laat om nog even dat hoofdstuk te lezen voor het college van morgen.