De meeloper in mij

Wat is nou makkelijker dan meelopen? Gewoon de massa volgen, of de persoon die schijnbaar de groep leidt. Geen onzekerheden, geen twijfels, geen eigen mening, niks. Gewoon makkelijk.

Afgelopen weekend had ik zo'n moment. Ik verkeerde me op onbekend terrein en was een heel eind van huis. Rustig was ik bezig met mijn ding, maar uiterlijke schijn is zoals je het noemt: ik was onzeker en meer dan bereid de aanwijzingen op te volgen die mij werden gegeven.

Maar helaas, het ging mis. De persoon, en uiteindelijk zelfs de groep waar ik me maar achter aan had gesloten wisten het niet meer. We vielen uit elkaar en ik bleef achter met TomTom. Op de terugweg vanuit Zeeland naar mijn kamertje op de campus kon ik zijn route niet volgen vanwege een afgesloten snelweg. Omdat ik domweg alleen zijn aanwijzingen had gevolgd waren alle gele omleidingsbordjes langs me heen gegaan: ze waren niet te missen, alleen had ik niet onthouden welke letter ik moest volgen.

Een bijzonder goed idee kroop in mn hoofd: laat ik maar richting Rotterdam gaan. TomTom bleef rustig ondanks dat ik zijn route niet volgde. Hij was slim genoeg om op de snelweg niet te roepen "draai om".

Wat wel tegenviel was dat hij mij de volgende afslag liet nemen. Een aanwijzing die ik zonder nadenken opvolgde. Maar al gauw bleek dat hij mij terug wilde sturen en per se zijn ingeplande route wilde volgen. Wat is hij koppig dacht ik. Stom ding! Door de verwarring was ik op een parkeerterrein beland van een lokaal voetbalclubje en moest ik draaien.

Ik besloot om maar weer richting Rotterdam te rijden, enkele kilometers verder besloot TomTom zich aan mij aan te passen en een nieuwe route te bedenken. Helaas bleek Rotterdam niet zo heel efficient te zijn en duurde de reis een stuk langer dan gepland. Nee, TomTom is te koppig om mijn beste vriend in de auto te worden, en ik heb mijn lesje over gedachteloos meelopen wel weer eens geleerd!