Mijn eigen aflevering

Tegenwoordig zitten er in veel series een mooi moraal van het verhaal verstopt aan het eind. Of het nu comedy, soap of detectives zijn. Drama's zijn al helemaal over the top.

Ze sleuren je helemaal mee in het leven en de emoties van de hoofdrolspeler(s). Komt het goed of niet? Gaan ze hun relatie redden? Komt hij nog uit zijn dip en problemen? Heck, in Scrubs stappen ze soms zelfs even uit hun eigen scherm en komt er een mooie gedachte dat begint met "but real life isn't like a television show where all doctors look like models". Yea right, maar tegelijkertijd hebben de beste vrienden van meneer hoofdrolspeler een perfecte timing met betrekking tot het right time right place idee als hij in de shit zit.

Don't get me started over de perfecte zinnen die dan ineens uit die vrienden komen waar een heel team aan scriptschrijvers achter zit.

However, vorige week nadat ik mijn berichtje had gepost over m'n nieuwe missie gebeurde het ineens.. Ik had weer gesproken met een hoop oude vrienden waarmee het contact helemaal verwaterd was. Twee studiegenootjes uit Nijmegen kwamen zelfs langs voor wat eten (dat dat eigenlijk door een miscommunicatie kwam doet er even niet toe).

Het leek net of mijn berichtje op mijn blog werd beantwoord met een cheesy moraal uit zo'n serie: kijk goed om je heen en zie wat je eigenlijk al hebt. En dat terwijl ik nog niemand over mijn blog heb verteld!

In films en series is alles perfect. Dat is entertainment. Maar dit is toch wel écht echt!