Mijn goede voornemens

Vaak hebben mensen aan het begin van een nieuw jaar goede voornemens. Ik niet. Ik heb ze aan het begin van een semester. Zo is het mij inmiddels gelukt om tot nu toe geen enkel college, werkcollege of practicum te missen en ben ik bij met het lezen van bijbehorende stof.

Helaas. Vandaag is de dag gekomen dat ik een college skip zonder echte geldige reden.

Wat is dan wel de reden?

De douche (inclusief wastafel waar mijn tandenborstel op ligt) is bezet en over vijf minuten begint m'n college.

Mijn fysieke lusten

Het gras is altijd groener aan de andere kant. Dat geldt bijvoorbeeld als je al een partner hebt: opeens zie je allemaal leuke jongens (of meisjes, maar in mijn geval jongens) rondlopen waar je alleen naar mag kijken. (wellicht is het iets overdreven dat je ineens allemaal lekkere jongens zie, eigenlijk valt dat nog best tegen, maar om even bij het verhaal te blijven..)

Je hebt tijdens al dat kijken vast weleens iemand gezien die knapper is dan jouw partner (je leest het goed, ik durf er voor uit te komen!) en ik wil niet bevooroordeeld overkomen, maar als je dat niet hebt dan ben je een liegbeest!

Wat nou.. als die knappe held dan jouw partner zou zijn? Wacht, nog een ding erbij: jouw huidige partner kruipt in zijn vel! Dus stel je voor: uiterlijk = wellicht een model of acteur, innerlijk = jouw partner. Als laatste noot: je partner houdt niet zijn eigen stem maar krijgt dus ook die van het omhulsel.

Zou je daar mee kunnen leven?

De eerste dag of week kan erg leuk zijn, maar denk eens verder. Zou je op den duur niet júist de stem en júist die lach van je partner missen? Of uiteindelijk toch zijn echte omhulsel? Of zijn dit gewoon mechanismen in je hoofd die je minder schuldig laten voelen over het feit dat je hier over na had gedacht?

Mijn kleine leuke dingen

Een tijd geleden heb ik in het bestuur gezeten van m'n studievereniging. Inmiddels een paar jaar later ben ik gestopt met activisme en eigenlijk pas sinds vorig semester echt begonnen met studeren en het volgen van vakken. Uitgaan doe ik haast nooit meer, en zelfs de activiteiten van de vereniging gaan helemaal langs me heen.

Wat ik nog wel doe is zo af en toe eens de website bekijken. Ze hebben een random foto generator op de hoofdpagina en daar kwam bij toeval deze foto uit mijn bestuursperiode te staan. Zo'n foto brengt dan ineens herinneringen terug die je bijna vergeten zou zijn. Ik bedoel natuurlijk niet écht vergeten, maar dat het op zo'n plaats in je geheugen is gepropt vergelijkbaar met een zolderopslaghok waar je vanalles in gooit maar nooit meer iets uit haalt.

Als ik nu terugdenk aan mijn bestuursperiode komen automatisch de vele actiepunten, lange vergaderingen op maandagavond en nog meer organisatorische herinneringen naar boven, met als klapper dat ik er (waarschijnlijk) veel van heb geleerd. De vele kleine, leuke dingetjes die we met z'n vijfen hebben gedaan komen pas een tijd later naar boven drijven.

Deze foto is een van die dingen. We waren met z'n allen naar Burger's Zoo in Arnhem en hadden een fantastische dag gehad met o.a. struisvogels, de onderwaterwereld, een secretarisvogel, aapjes, van die rare bus/trams in Arnhem en een slechte fastfood zaak vlakbij het station.

Een small thing in life zoals deze foto zorgt dan weer voor een stralende glimlach na een lange dag werken.

Mijn ratings

Vaak kom ik allerlei dingen tegen die ik meteen aan anderen wil doorvertellen. Daarstraks was ik wat aan het rondneuzen op forums toen de volgende zin mij opviel:

"Problem with society is that love is rated 18+ while violence is rated 13+"

Het was uiteraard iemand's signature.

Mijn kritische medestudent

"Stroomstoot kritische student" luidde een krantenkop uit gratis kwaliteitsdagblad "Dag".

Blijkbaar heeft een student een stroomstoot gekregen van veiligheidsmedewerkers toen hij té kritische vragen stelde na een lezing van John Kerry. Nu weten wij als niet-Amerikanen natuurlijk al lang dat het land niet zo vrij of ontwikkeld is als dat ze propaganderen, maar een student op een universiteit stroomstoten geven naar aanleiding van kritische vragen: dat verbaast me dan nog nét wel.

Helaas kon ik uit het artikel niet precies halen wat er nou gebeurd was, maar het volgende nieuwsuitzending maakt alles wel een stuk duidelijker.

Mijn ontdekking van Machinima

Als je, zoals ik, zoveel World of Warcraft heb gespeeld, heb je vast en zeker weleens wat opgenomen. Opgenomen als in: met een camcorder leuke momenten vastleggen; in WoW gebeurt dat uiteraard met software.

Inmiddels is er al een gigantische hoeveelheid aan WoW filmpjes gemaakt. Ze varieren van een opnames van het spelen van het spel zelf en dansfilmpjes tot bijna mini-films die een half uur duren. Ik kan me echt een hele middag vermaken door van die filmpjes te bekijken. De meeste staan op youtube dus dat is helemaal makkelijk.

Elke keer als ik zo'n film bekijk zie ik er bij staan: machinima. Nu kwam ik er pas laatst achter dat deze manier van films produceren een ware art-form is en er universiteiten zijn die zich hiermee bezig houden!

Bovenstaand filmpje is misschien niet een top-voorbeeld van deze art-form, maar wel een erg vermakelijk stuk uhh.. Music video? Enjoy!

Mijn fietsen-en-auto's-zijn-hetzelfde observatie

In eerdere jaren parkeerde iedereen zijn of haar fiets gewoon op het pleintje voor het collegezalencomplex. Dat mocht niet vanwege veiligheidsredenen, en toen er een keer echt iets gebeurde (een ambulance moest er bij komen) besloten de mensen die er over gingen actie te ondernemen: op een middag waren alle fietsen die illegaal geparkeerd stonden verdwenen. Ze waren verplaatst via een busje terwijl de studenten college hadden.

Nu begrijp ik het wel, veiligheid boven alles niet? Er hangen overigens bordjes die aangeven dat je je fiets daar niet mag plaatsen. Helaas had de actie niet veel nut. Een maand of twee later stond het weer bomvol met fietsen.

Aan het begin van dit semester viel me op dat ze nu een hek hadden neergezet. Alle fietsen staan nu netjes geparkeerd aan de goeie kant van het hek. Helaas viel me vanmiddag dan wel weer op dat op de plaats waar je vroeger niet je fiets mocht neerzetten nu vol staat met auto's.

Ja, laat me dat even herhalen: uit veiligheidredenen mochten er geen fietsen staan, maar nu staan er een stuk of zes kleine auto's bestelbussen naast elkaar geparkeerd.

Mijn eigen aflevering

Tegenwoordig zitten er in veel series een mooi moraal van het verhaal verstopt aan het eind. Of het nu comedy, soap of detectives zijn. Drama's zijn al helemaal over the top.

Ze sleuren je helemaal mee in het leven en de emoties van de hoofdrolspeler(s). Komt het goed of niet? Gaan ze hun relatie redden? Komt hij nog uit zijn dip en problemen? Heck, in Scrubs stappen ze soms zelfs even uit hun eigen scherm en komt er een mooie gedachte dat begint met "but real life isn't like a television show where all doctors look like models". Yea right, maar tegelijkertijd hebben de beste vrienden van meneer hoofdrolspeler een perfecte timing met betrekking tot het right time right place idee als hij in de shit zit.

Don't get me started over de perfecte zinnen die dan ineens uit die vrienden komen waar een heel team aan scriptschrijvers achter zit.

However, vorige week nadat ik mijn berichtje had gepost over m'n nieuwe missie gebeurde het ineens.. Ik had weer gesproken met een hoop oude vrienden waarmee het contact helemaal verwaterd was. Twee studiegenootjes uit Nijmegen kwamen zelfs langs voor wat eten (dat dat eigenlijk door een miscommunicatie kwam doet er even niet toe).

Het leek net of mijn berichtje op mijn blog werd beantwoord met een cheesy moraal uit zo'n serie: kijk goed om je heen en zie wat je eigenlijk al hebt. En dat terwijl ik nog niemand over mijn blog heb verteld!

In films en series is alles perfect. Dat is entertainment. Maar dit is toch wel écht echt!

Mijn favoriete quote

"The bottom line is: couples that are truly right for eachother wade through the same crap as everybody else, but the big difference is: they don't let it take them down. One of those two people will stand up and fight for that relationship every time. If it's right, and they're real lucky. One of them will say something."

Deze komt uit de serie Scrubs.

Mijn nieuwe missie

De meesten kennen het wel: je ontmoet iemand en begint een relatie. Naast het feit dat je helemaal verblind bent door liefde en al je tijd en energie in je crush gooit merk je opeens dat je de weinige tijd die je over hebt voor je vrienden ook nog eens moet delen: ga je vanavond wat doen met je eigen vriendengroep of met die van de ander?

Jammergenoeg gaat dat dan niet altijd even goed als dat je dacht. Door allerlei andere factoren die erbij komen tijdens het student zijn en slechte timing van het begin van een relatie houd je slechts een handjevol vrienden over terwijl je aan de andere kant diep in het netwerk van je partner verscholen zit.

Hoewel je goed met ze op kunt schieten zijn ze aan het einde van de dag nog altijd zíjn vrienden en jij bent aanhang. Terwijl je aan je relaties binnen deze groep werkt verlies je steeds meer je eigen groep uit het oog, en als je niet oplet zijn ze ineens allemaal verhuisd, geswitched van studie en verdwenen. Na een aantal weken contact onderhouden verdwijen ook deze verre kennissen dan uiteindelijk voorbij de horizon en is er niets meer overgebleven van die fijne, bekende omgeving waar je deel van uitmaakte.

Op een dag word je wakker en geef je het allemaal op: nieuwe vrienden maken is dan nog de enige heldere optie en vol moed begin je aan je nieuwe missie.

Mijn nieuwe MSN

Mijn vrienden weten dit al langer dan vandaag: I'm hooked. Urenlang kan ik achter m'n macje hangen; World of Warcraft, ik speel het wellicht meer dan goed voor me is. Het is zo makkelijk, even wegduiken en inloggen op dat wereldje, waar je een gevierde held bent en samen met duizenden andere spelers de wereld (weliswaar volgens de visie van jouw fractie) probeert te beteren.

Het spel zelf zit erg goed in elkaar, maar wat ik ook als een belangrijk factor zie is het sociale element uit het spel: waar ik vroeger urelang met muziek op achter MSN kon zitten, heb ik nu mijn iTunes draaien terwijl ik in het spel via een vriendenlijst met mijn in-game friends zit te chatten. Contact is snel gemaakt: je hebt allemaal dezelfde hobby en vaak moet je samen een probleem in het spel oplossen.

Net als vroeger met MSN gaat helaas ook de tijd hier erg snel voorbij, en voor je het weet is het eigenlijk al te laat om nog even dat hoofdstuk te lezen voor het college van morgen.