Wednesday, February 27, 2008

Hoe ik het wil vertellen

Al een tijdlang zit ik er mee. Al mijn vrienden, al mijn kennissen, ik heb het niet meer verborgen gehouden. Al een tijdlang ben ik uit de kast. Maar niet mijn familie.

We hebben altijd een hechte band gehad, de hele familie. Tot mijn vierde jaar woonde ik bij mijn opa en oma. Niet alleen zij, papa en mama hadden voor mij gezorgd. Tante's, ooms, neefjes, nicthjes ook. Een grote familie waar ik om de zoveel jaar nog graag naar terug ga.

Zij, die zoveel voor mij betekenen, weten nog van niets. Tijdens mijn kerstvakantie-dip zat mij dit erg dwars. Ik wil het ze vertellen. Maar ik ben zo bang voor negatieve reacties.

Een brief. Ik begon een brief te schrijven. Maar geen enkele zin die ik opschreef bleef ongekrast op het papier. Het is niet alleen moeilijk om te vertellen hoe ik me voel, en wat er is gebeurd. Wat het nog een stuk moeilijker maakt is dat ik alleen chinees kan spreken en niet iedereen in de familie kan Engels.

Tekst is dus niet de beste methode maar ik kan het denk ik niet via de telefoon. Tekst alleen geeft niet altijd even veel gevoel mee. Daarom heb ik een liedje uitgekozen.

Bijgaand filmpje heb ik gemaakt met Kerst. Niemand durfde ik om hun mening te vragen. Bang dat ik misschien iets te emotioneel was tijdens het maken van het filmpje dat ik me er achteraf voor schaam.

Met kleine stapjes ga ik vooruit en plaats ik hem nu op mijn blog. In de hoop dat ik hem ooit echt zal versturen.

7 comments:

Anonymous said...

Lieve Geth,

Je filmpje is dan misschien wat emotioneel, maar erg mooi. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Ik realiseer me nu pas goed hoe moeilijk veel homo's het eigenlijk elke dag weer hebben om geaccepteerd te worden zoals ze zijn.

Misschien is het een idee om via de UT in contact te komen met een internationale student die goed Chinees schrijft en jou kan helpen met een brief.

Je openhartigheid deed me trouwens denken aan een uitzending van Oprah die ik gisteren zag. Het ging over een speciale "Challenge Day" op high schools, en je kon zien hoe tieners elkaar in groepjes dingen vertellen over zichzelf: "If you really knew me you would know that I..."
http://www.challengeday.org/ en
http://www.oprah.com/tows/
pastshows/200611/
tows_past_20061109.jhtml

Zeker de moeite waar om eens wat van te bekijken. Helaas kon ik de hele Oprah uitzending niet vinden op internet, daar zal ze wel geld voor willen ;)

Ik hoop dat je de kracht vindt om het je familie ooit te vertellen. Jij ben perfect zoals je bent!

Anonymous said...

Gewaagd! Knap hoor.

Het uitdrukken van je verbondenheid met je familie zou je kunnen versterken met bijvoorbeeld een leuke familiefoto.

Misschien is het ook goed om je partner er wat meer bij te betrekken. Hij is zijdelings genoemd. Een vrolijke foto van jullie twee schatjes saampjes wekt toch een heel ander beeld dan een negatief stereotype.

Je zou je wens om je lidmaatschap van beide groepen (familie en homoseksuele relatie) te combineren ook visueel kunnen uitdrukken, door beide foto's naast elkaar te zetten o.i.d. Dat is ook duidelijker voor je niet Engels-sprekende familie.

Ook de manier waarop de tekst afgebeeld wordt is misschien een verbeterpunt. Het dubbele tempo hier en daar (zin per 2 i.p.v. 4 tellen) gaat naar mijn gevoel hárd. Ook is niet altijd duidelijk waar zinnen over meerdere sheets eindigen. Soms gebruik je daarvoor een langere stop; maar die langere stop wordt ook voor benadrukken gebruikt. Je kan misschien beide problemen in één klap op te lossen door een zin over meerdere sheets op één sheet onder elkaar te laten verschijnen. De onderlinge relatie is dan helderder. Het af en toe hogere tempo is dan minder lastig, omdat de tekst niet meteen verdwijnt.

Anonymous said...

D'r viel me nog iets op: de tekst van het liedje. Die is redelijk fatalistisch, passief. Wil je dat uitstralen? Deze boodschap schrijf je toch vanuit de gedachte van een maakbare wereld? Jij gaat hiermee jouw en je familie's werkelijkheid sturen, niet bezegelen. Het nummer straalt wat anders uit.

Geth said...

He Frouk. Bedankt voor je lieve reactie :)

Ik heb een tijd na zitten denken over wat je zei met een chinese brief opstellen. Maar ik denk dat ik daar nog een beetje langer over na moet denken :)

Die opera links werkten bij mij helaas niet, maar dat kan door m'n macje komen. Ik zal er later nog eens naar kijken.

Hartstikke bedankt nogmaals, voor je lieve commentaar.

Anonymous said...

Gedurfd hoor! Ik kan me goed voorstellen dat het een moeilijke stap voor je is, maar net zo goed een belangrijke omdat je je familie wilt vertellen hoe het zit.
Sterkte!

Anonymous said...

Hee lieverd!

Kippenvel.
Ik kan me in de verste verte niet voorstellen hoe het zou kunnen zijn dat een mens zoiets groots en zwaars met zich meedraagt.

*knuff*

Ik hoop voor je dat het op een dag zo ver is dat het goed voor je voelt om het *op wat voor manier ook* te kunnen delen met je familie.

Unknown said...

hi lief vriendje,

ik dacht, laat ik weer eens op je blog kijken om mezelf te updaten en zie ik je filmpje! Ik kreeg er tranen van in mn ogen en rillingen over mn hele lijf! Ik vind het heel rot voor je dat het zo moeilijk voor je is/wordt gemaakt en vind het heel knap je er steeds meer voor uit komt en er helemaal zelf achter staat! Je bent en blijft dezelfde Lieve Liang en ook zij zullen dat beseffen, ook al duurt het misschien wat langer dan "normaal" (wat normaal ook moge zijn)! Een dikke knuffel voor jou en hopelijk tot snel!

Liefs, Ireen