Tijdens het bewerken van een promo-video die ik aan het maken ben voor de opleiding (OWK) had ik even wat leuks nodig om te doen, en ziehier, van de eerste paar interviews waarin ik heb zitten knippen een grappig bloopers-achtig filmpje!
Cause if one day you wake up and find that you're missing me..
(of link naar officiele youtube music video)
Het verschijnsel is volgens mij bij veel mensen bekend, maar ik moest tijdens het college om dit voorbeeld toch wel lachen. We kunnen redelijk goed dingen zogenaamd "mentaal roteren", maar omdat we iets speciaals hebben in onze hersenen voor gezichtsherkenning treedt dit verschijnsel op!
(De grap die gemaakt werd was voor de eerste foto: "Britney tijdens haar goede dagen" en voor de tweede foto: "Britney nu". -- link naar blog van de docent)
Begin dit jaar had ik een blogje gepost over een filmpje dat ik had gemaakt; hoe ik het wil vertellen.
Een week of twee geleden heb ik dat eindelijk besproken met m'n neefje. Via msn. Zomaar.
Niet helemáál zomaar natuurlijk. Hij vertelde me iets persoonlijks waar hij mee zat en nog niet aan de rest van de familie wilde vertellen. We hadden een tijd er over gepraat. Geprobeerd hem op te vrolijken. Heel vreemd eigenlijk dat zo'n gesprek je dan een push kan geven om ook je eigen (overigens niet-gerelateerde) probleem de ander toe te vertrouwen.
Natuurlijk weet ik niet echt hoe hij precies reageerde. Via een chat heb je tijd om na te denken voor je reageert, maar hij was er erg positief over en herinnerde me aan wat opa ons altijd vertelde: "als je maar gelukkig bent en geen slechte dingen doet". Hoewel ik mij afvraag of opa er in dit geval ook zo over zou hebben gedacht waren zijn woorden troostend. Mijn neefje verraste me met zijn reactie.
Het was die dag een big deal voor me. Dat dat was gebeurd. Maar om een of andere reden hield ik het toch voor mezelf. Pas een tijd later had ik het aan m'n vriendje verteld. Ook wilde ik het diezelfde dag eigenlijk juichend op m'n blogje zetten. Maar dat deed ik niet.
Enkele minuten geleden kreeg ik zin om weer wat te posten op m'n blog. Dat heb ik ook gedaan.
Net toen ik het stukje had gepost kreeg ik een mailtje binnen. Een verzoek. Iemand wilde mij als contact toevoegen op facebook. Een neefje van me, eentje die ik niet erg goed ken. Mijn gedachten gingen ongeveer zo: hé leuk! oh shit.. en schijt.. hoe kan ik hem op een andere manier eerst bereiken, is het erg dat hij even moet wachten? Ik doe wel of ik niet dagelijks mijn inbox check.
Op facebook staat mijn relatie-status aangegeven, en die is gelinkt met de pagina van mijn vriendje. Ik wil niet dat mijn neefje er op deze manier achter komt: "eerst het filmpje!" klinkt neurotisch in mijn gedachten, "eerst het filmpje!"
Het mailtje heb ik voorlopig maar als ongelezen gemarkeerd.
Volgens mij was ik er eind mei aan begonnen, Love in the Time of Cholera (door Gabriel García Márquez), alleen kom ik er maar niet doorheen. Ondertussen heb ik een stuk of vijf (studieboeken niet meegerekend) andere uitgelezen.
Het is ook zo apart ingedeeld, in slechts vier of vijf hoofdstukken. Normaal dwing ik mezelf dan ten minste het hoofdstuk uit te lezen waar ik aan begonnen was, maar dat betekent voor dit boek nog een flink aantal pagina's om door heen te worstelen.
Het stoort me.
Dat boek moet uit!
Hoe zou McCain zijn voorstel hebben gedaan aan Sarah Palin om als zijn running-mate voor het presidentschap te gaan? Wellicht zoals in dit voicemail bericht (parodie).
Spam is vaak irritant, maar dit..
"Hoi. Mijn naam is Natalia. Ik eenzame meisje zonder schadelijke gewoonten. ik 29 jaar. Ik zoek een man van 32 jaar voor ernstige relaties. mijn e-mail: natolove29@yahoo.com het gemakkelijker voor mij. Ik kan sturen brief en de foto elkaar. Natalia"
is eigenlijk best grappig.
