Mijn geliefde Macje, het is alweer bijna twee jaar geleden dat ik je heb aangeschaft. We hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden en ik heb je nooit opnieuw hoeven te installeren. Dat was zeker een ander verhaal met mijn ex, de Windows-pc, die ik eens in de zoveel tijd een grote beurt moest geven om hem soepel draaiende te houden.
Mijn geliefde Macje. Ik wist dat je het niet leuk zou vinden dat ik Windows op je zou installeren. Maar deze reactie van jou had ik niet verwacht na zo'n lange periode mijn altijd trouwe partner geweest te zijn. Vannacht heb je me even flink in de steek gelaten.
Waarom was het zo onmogelijk voor je om Windows te accepteren? En moest je in je koppigheid dan ook Toetsenbord in de ruzie betrekken? Normaal reageer ik niet zo op een silent-treatment, maar als Toetsenbord dat uithaalt kan ik niet zo heel veel meer doen. De enige die nog voor me wilde werken was Muis. Met haar hulp kreeg ik jou zover om de Windows installatie cd-rom uit te spugen.
Dat je weigert in Windows op te starten is tot daar aan toe, maar mij geeneens de mogelijkheid geven je meer op te starten in OSX gaat me iets te ver. Je hebt me erg laten schrikken. Ik dacht op gegeven moment zelfs dat je een ernstige aandoening had aan een van je organen.
Gelukkig kon ik nog wel op de steun van je nichtje, m'n vriendje's MacBook, rekenen. Die heeft me weten te vertellen dat ik zonder Toetsenbord's hulp nog een andere mogelijkheid had jouw op te starten in OSX. Ze mag dan erg klein zijn, maar je had kunnen weten dat ik Remote uiteindelijk wel zou vinden, vastgeplakt aan je zij.
Toen ik haar knopje ingedrukt hield wilde jij ineens wel weer meewerken. Ik ben nu bezig opnieuw Windows op je te gooien. Dit keer doe ik het goed! Hoop dat je je lesje heb geleerd. Mij krijg je niet zo snel te pakken, en Windows heb ik voorlopig even nodig.
Gegroet.
